Eerste Sneeuw van Jan De Wilde
Ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m’n ogen uit,
ik werd heel langzaam wakker, ik wreef m’n ogen uit,
ik kon het niet geloven, maar voor de vensterruit,
viel zacht naar beneden, de eerste sneeuw.
Mijn mama kwam naar boven, ’t is tijd om op te staan!
Mijn mama kwam naar boven, kom trek je kleren aan!
Mama, lieve mama, kijk eens naar beneden,
ga je met mij mee, in de eerste sneeuw?
Kijk eens naar omhoog en kijk
de lucht is grijs en zit vol vlokken,
‘k wou dat dit kon blijven duren
dat het nooit meer zou stoppen.
‘k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw!
‘k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw!
Waar is mijn wollen muts nu, waar is mijn dikke sjaal?
Waar is mijn wollen muts nu, waar is mijn dikke sjaal en ergens in de kelder ligt toch nog die slee?
Papa moet me duwen door de eerste sneeuw.
Kijk eens naar omhoog en kijk
de lucht is grijs en zit vol vlokken,
‘k wou dat dit kon blijven duren
dat het nooit meer zou stoppen.
‘k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw,
‘k Voel me zo gelukkig in de eerste sneeuw.
Nu twintig jaren later, heb ik geen zin om op te staan.
Nu twintig jaren later, kijk ik weer uit het raam.
Mijn mama zal niet komen, mijn mama is lang dood,
ze ligt al lang beneden, in de eerste sneeuw.
Kijk eens omhoog en kijk de lucht is grijs en zit vol vlokken.
‘k Wou dat dit kon blijven duren,
dat het nooit meer zou stoppen.
‘k Voel me zo alleen in de eerste sneeuw.
‘k Voel me zo alleen in de eerste sneeuw,
in de eerste sneeuw.
